در کنج خود بي‌حوصله، يک سايه‌اي لَم داد فحشي خفيف و تلخ بر ناموسِ عالَم داد اخبار از «برجام» گفت و... زير لب پرسيد: «در سُفره نان کو؟»، فحش بر حَقِّ مُسَلَّم داد مي‌رفت مَردي از وطن، با بغض مي‌خنديد عشقِ وطن در سينه‌اش آرام مي‌گنديد سايه درونِ خود به آرامي فرو مي‌رفت از شعرِ «بهمن» سوي شعرِ «شاملو» مي‌رفت از لاي مِلَّت، بي‌صدا، بي‌گفتگو مي‌رفت يک بغضِ سنگين و سمج، سوي گلو مي‌رفت مَردي بدونِ بال، در فکرِ پريدن ...

ته‌مانده‌هاي خاطراتي تلخ و نامفهوم با بُغض در عُمقِ «زني بي‌حوصله»، جاماند مي‌خُورد مغزش را سکوتِ شب، نمي‌فهميد... در سرنوشتِ مسخره - در بُهت و شوک - واماند آهسته، بي‌حال و پريشان، در نهان مي‌رفت ته‌مانده‌هاي خاطراتي کُنجِ دل مي‌مُرد مخلوق‌ها با قهقهه پُشتِ‌سَرَش بودند خود را کنارِ آبرويش، بي‌صدا مي‌بُرد آرام خالي کرد ذهنِ خويش را از خويش نامِ غريبي را شنيد، آهسته مکثي کرد مي‌ريخت آوارش به روي خود، به آرامي زآن‌پس نگاهي خيره بر يک قابِ عکسي کرد از ...

شد صبح و ساعت حول و حوشِ چار يا پنج است بي‌خوابي و سردردها، بدجور بغرنج است سردردهاي نيمه‌شب، افکارِ فرسوده مَردي که بعد از تو نه يک شب را نياسوده مَردي که بعد از تو درونِ وَهم، گنديده‌است مَردي که در اشک و غم و فرياد، خنديده‌است مَردي که در وَهم و جنون مي‌مُرد تدريجا ماسيد در حلقوم او الفاظِ مستهجن مَردي که عکسي پاره را... آغوش مي‌گيرد مَردي که در يک خانه? بي‌رنگ مي‌ميرد مَردي که مي‌ميرد شباهنگام، ...

خلق در هَمّ و غَمِ امروزهايش خفه شد شهر در دود و دمِ اگزوزهايش خفه شد خلق الفاظِ زُمُختي به جهان مي‌پاشيد لفظ در شوکِّ غَمِ ملفوظ‌هايش خفه شد مَرد با يادِ زنت بود و تو در يادِ زنش عشق هم در وسطِ پفيوزهايش خفه شد ملّتي ساده و مأخوذ به حُجب و به حيا حُجب در دامِ ريا، مأخوذهايش خفه شد رفت پاييز، ولي يادِ خزان باقي ماند باز در سوگِ خزان، نوروزهايش خفه شد «سده» و «چلّه» چه ...

شهر، بی‌حوصله بود و همه در غَم بودند در دغل‌بازی و نیرنگ، مُصَمَّم بودند گرچه در بی‌هنری، سخت مُنَظَّم بودند! در تَوَهُّم، «پَپه‌ها» گُنده و "رستم" بودند! ناامید از «پَپه‌ها»، خسته و محزون رفتم خفه در انگل و بیماری و طاعون، رفتم من در این بی‌هنرآباد، کفن دارم؟... نه! یا که امید به فردای وطن دارم؟... نه! یا که آفتابه و یخ‌دان و لگن دارم؟... نه! عاقبت راه جز از سوی لجن دارم؟... نه! با دلی خسته و نالان، ز ...

گیج می‌رفتم سرت را در هجومِ خاطرات یک چِکِ برگشت‌خورده، پُشتِ بانکِ صادرات قهر در شب‌های ممتد، بغضِ پنهان در گلو حسرتِ بوسیدنت لای کتابِ شاملو   حسرتِ پایانِ وحشت، نیمه‌شب‌های دراز حسرتِ دیدار با آن چشم‌های نیمه‌باز حسرتِ لمسِ تنت، لبخندهای سردِ تو می‌کشم دردِ شدیدی باز در سردردِ تو *** در سَرَم، سردردهایت رخنه در جان می‌کند مانده اینجا از تو یک سایه... که عصیان می‌کند بی‌تفاوت، غرق در افکارِ کشدار و لَزِج سایه‌ای بی‌رنگ، بی‌روح و پریشان و سِمِج روبرویت مُرده‌ای، ...

در شب، زنی در قعرِ تاریکی فرو می‌رفت بغضِ غلیظ و سِرتِقی سوی گلو می‌رفت از مملکت، جمعیتی بی‌آبرو می‌رفت از کُنجِ این مخروبه‌ام یک جغدِ شومی رفت فریاد زد زن: «مُرده‌شورِ هرچه هست و نیست این چیست آخر؟ زندگی؟ پس سهم من در چیست؟» در کُنجِ دفتر، شعر از اندیشه ساقط شد یادِ تو افتاد و میانِ گریه، ساکت شد مثلِ غَمِ "چاپلین" دوباره، خنده «صامت» شد حرفِ چرندِ این جماعت، باز ثابت شد... بی‌حوصله زن در جهانِ خود ...

ریشه‌کن شد فقر، کشور شد تهی از احتکار! نیست حتی یک نفر در فکرِ مرگ و انتحار! میش، پیشِ گرگ خوابیده‌ست و بز پیشِ پلنگ! امنیت لبریز است و نیست کس بر غم دچار! نیست حتی یک اثر از فتنه و خاشاک و خس! نیست فحش و جفتک و نفرینِ «آتش‌بـِ‌اختیار»! ریشه‌کن شد اختلاس و نفت در هر سفره است! گوشت شد ششصد تومن، سنگک نهایت پنج‌زار! شد ز بیکاری مسافرکش، جلّاد و عَسَس! نیست این اطراف، حتی یک ...