۱۸ ژوئن سال ۱۸۱۵ میلادی، ارتش "ناپلئون بُناپارت"، مرکب از ۷۲ هزار نظامی و عمدتا داوطلبان هوادار او در منطقه "واترلو" واقع در کشور بلژیک امروزی، از ارتشهای هفتگانه متحده، مرکب از لشگر آلمان، انگلستان، هلند و دیکر ممالک اروپایی شکست خورد. ارتشهای متحده روی هم ۱۱۸ هزار نظامی داشتند که تلفات نبرد شامل ۴۸ هزار نفر از قوای فرانسه و ۲۵ هزار نفر از قوای متحدین بود.
ناپلئون بُناپارت در پی شکست قبلی خود از قوای متحدین، به جزیره "اِلب" در مدیترانه تبعید شده بود اما توانسته بود از تبعیدگاه خود گریخته و پنهانی به فرانسه بازگردد و مجددا برای بار دوم، به احیای امپراتوری خود اقدام کند. این دوره دوم حکومت او که با شکست در نبرد واترلو به پایان رسید را مورخان با نام "حکومت صد روزه" ثبت کردهاند.
گریز ناپلئون از تبعیدگاه خود در اِلب، دولتمردان اروپایی را به وحشت انداخت. دولتهای اروپایی سریعا اتحادیهای را علیه او تشکیل دادند. ارتش آلمان به فرماندهی "فیلد مارشال بلوخر" با ۵۰ هزار نظامی و متحدین دیگر به فرماندهی "ژنرال ولینگتون" انگلیسی با ۶۸ هزار نظامی برای جنگ با او به حرکت درآمدند. ناپلئون تصمیم گرفت که ارتش آلمان را پیش از پیوستن به نظامیان تحت فرماندهی ولینگتون از میان بردارد ولی نیروهای او در جایی به نظامیان بلوخر رسیدند که زمین بر اثر باران شدید به صورت لجنزار درآمده بود و تاخت اسب و استقرار توپ در آن دشوار بود.
ناگزیر ناپلئون باید تا خشک شدن زمین جنگ را به تعویق میانداخت. که همین تعویق برای نیروهای آلمانی زمان را خرید تا قوای انگلیسی به واترلو رسیدند.
نبرد واترلو سه روز طول کشید و از رویدادهای تاریخساز جهان بشمار میرود.
در پی این شکست، لوئی هجدهم را در فرانسه به تخت سلطنت نشاندند و ناپلئون معذول گردید و به "جزیره سنت هلن" در اقیانوس اطلس تبعید شد و عملا در زندان انگلیسی ها قرار گرفت. وی در سال ۱۸۲۱ میلادی یعنی شش سال پس از شکست در واترلو، در این جزیره دورافتاده درگذشت.