ارنست میلر همینگوی نویسنده و روزنامه‌نگار سرشناس آمریکایی و برنده‌ی جایزه‌های معتبر نوبل ادبیات و پولیتزر، بیست‌ویکم جولای ١٨٩٩ در ایلیونز آمریکا متولد شد. همینگوی که در جنگ جهانی اول حضور داشت، پس از مجروح شدن، به بیمارستانی در ایتالیا انتقال داده شد و در آن‌جا به یکی از پرستاران آمریکایی علاقه‌مند شد. اما پرستار برخلاف قرارهایشان، به یک سرباز ایتالیایی علاقه‌مند می‌شود و همین ضربه‌ی روحی، مقدمه‌ای برای یکی از اولین رمان‌های او با نام «وداع با اسلحه» می‌شود که در پایان داستان، همینگوی در یک انتقام‌جویی شخصی، شخصیت پرستار را می‌کشد.
از عادت‌های او در این سال‌ها، شب‌بیداری‌های زیاد بود که موجب می‌شد برای نمونه تنها در شش هفته بتواند «خورشید همچنان می‌درخشد» را به پایان برساند.
بعد از ازدواج دوم همینگوی با «پائولین پیفر» در سال ١٩٢٧، داستان معروف «آدم‌کش‌ها»ی او در مجموعه‌ی «مردان بدون زنان» منتشر شد.
در سال ١٩٣٨، همینگوی مجموعه داستان «ستون پنجم و ۴٩ داستان اول» را نوشت که «برف‌های کلیمانجارو»، «برنده هیچ نمی‌برد» و «تپه‌ها فیل‌های سفید را دوست دارند» معروف‌ترین آن‌ها هستند.
در جریان جنگ داخلی اسپانیا در سال ١٩٣٩، همینگوی رمان معروف «زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند» را در کوبا نوشت و در سال ١٩۴٠ آن را منتشر کرد.
یکی از سه‌گانه داستان‌های دریایی همینگوی با نام «پیرمرد و دریا» در سال ١٩۵٢ منتشر شد و با استقبال چشمگیری همراه بود؛ به‌طوری که جایزه‌ی ادبی «پولیتزر» را در سال ١٩۵٣ برای او به‌همراه آورد. یک سال بعد از آن، موفقیت همینگوی با دریافت نوبل ادبیات کامل شد.
خالق «پیرمرد و دریا»، در اواخر عمر به دلیل چند حادثه‌ی رانندگی، از جراحت و مصدومیت‌های زیادی در بدن خود رنج می‌برد و فشار خون بالا به همراه مشکلات «کلیه» نیز او را آزار می‌داد.
ابتلا به افسردگی موجب شد در سال ١٩۶١ اقدام به خودکشی کند اما موفق نشد. بعد از سه هفته روان‌درمانی، سرانجام ارنست همینگوی در تاریخ ۲ ژوئیه ۱۹۶۱ میلادی با یکی از تفنگ‌های محبوبش، دولول ساچمه‌زنی باس اند کو، خودکشی کرد؛ هرچند همسر وقتش، ماری ولش، مدعی شد که ارنست مشغول تمیز کردن اسلحه بوده که تیری از آن دررفته و باعث مرگ وی شده است. او در زندگی اش ۴ بار ازدواج کرد.
بعد از ازدواج دوم همینگوی با «پائولین پیفر» در سال ١٩٢٧، داستان معروف «آدم‌کش‌ها»ی او در مجموعه‌ی «مردان بدون زنان» منتشر شد.
در سال ١٩٣٨، همینگوی مجموعه داستان «ستون پنجم و ۴٩ داستان اول» را نوشت که «برف‌های کلیمانجارو»، «برنده هیچ نمی‌برد» و «تپه‌ها فیل‌های سفید را دوست دارند» معروف‌ترین آن‌ها هستند.
در جریان جنگ داخلی اسپانیا در سال ١٩٣٩، همینگوی رمان معروف «زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند» را در کوبا نوشت و در سال ١٩۴٠ آن را منتشر کرد.
یکی از سه‌گانه داستان‌های دریایی همینگوی با نام «پیرمرد و دریا» در سال ١٩۵٢ منتشر شد و با استقبال چشمگیری همراه بود؛ به‌طوری که جایزه‌ی ادبی «پولیتزر» را در سال ١٩۵٣ برای او به‌همراه آورد. یک سال بعد از آن، موفقیت همینگوی با دریافت نوبل ادبیات کامل شد.
خالق «پیرمرد و دریا»، در اواخر عمر به دلیل چند حادثه‌ی رانندگی، از جراحت و مصدومیت‌های زیادی در بدن خود رنج می‌برد و فشار خون بالا به همراه مشکلات «کلیه» نیز او را آزار می‌داد.
ابتلا به افسردگی موجب شد در سال ١٩۶١ اقدام به خودکشی کند اما موفق نشد. بعد از سه هفته روان‌درمانی، سرانجام ارنست همینگوی در تاریخ ۲ ژوئیه ۱۹۶۱ میلادی با یکی از تفنگ‌های محبوبش، دولول ساچمه‌زنی باس اند کو، خودکشی کرد؛ هرچند همسر وقتش، ماری ولش، مدعی شد که ارنست مشغول تمیز کردن اسلحه بوده که تیری از آن دررفته و باعث مرگ وی شده است. او در زندگی اش ۴ بار ازدواج کرد.
شکار کرگدن توسط " ارنست همینگوی " نویسنده مشهور امریکایی در اولین سفر اکتشافی اش به افریقا، ۱۹۳۳
