نیوزیلند جزیره‌ای‌است که فاصله زیادی با دیگر خشکی‌های کره زمین دارد، به گونه‌ای که استرالیا نزدیکترین همسایه این سرزمین در دو هزار کیلومتری آن قرار دارد، دریای میان این دو کشور به دریای تاسمان معروف است.
نیوزیلند بیش از ۸۰ میلیون سال از خشکی‌های دیگر زمین جدا بوده‌است و این موجب شده تا مجموعه منحصربه‌فردی از جانوران و گیاهان را در خود جای دهد. دزواقع این خشکی یکی از آخرین سرزمین‌هایی است که انسان پا به آن گذاشت.
پولینزی‌ها در حدود سال‌های ۱۲۵۰ تا ۱۳۰۰ میلادی نخستین انسان‌هایی بودند که وارد جزایر نیوزیلند شدند و فرهنگ مائوری را شکل دادند. این‌ها به حق نخستین بومیان و ساکنین اصلی نیوزیلند محسوب می‌شوند زیرا تا پیش از این، هیچ انسانی در نیوزیلند ساکن نبود.
اما آبل تاسمان دریانورد هلندی نخستین اروپایی بود که در سال ۱۶۴۲ وارد نیوزیلند شد. در سال ۱۷۶۹ جیمز کوک ناخدای بریتانیایی در حین سفرهای دریایی خود به نیوزیلند رفت و نقشه دقیقی از این جزیره کشید. از این پس و با آشنایی اروپاییان با این منطقه، ارتباط اروپایی‌ها و مائوری‌ها بیشتر شد و به‌زودی جنبه تجاری گرفت.
مهاجرت به نیوزیلند از قرن نوزدهم آغاز شد. اولین مهاجران عمدتاً گروه‌های مذهبی از جمله انگلیکن‌ها، کاتولیک‌ها، پرسبی‌ترین‌ها، متدیست‌ها و باپتیست‌ها بودند که از انگلستان و اسکاتلند می‌آمدند. در سال ۱۸۴۰ بزرگان مائوری پس از شکست از انگلیسی ها -که مجهز به سلاح گرم بودند- در قراردادی با پادشاهی بریتانیا این سرزمین را مستعمره بریتانیا اعلام کردند. این روند ادامه داشت تا سال ۱۹۰۷ که استقلال خود را رسما از بریتانیا کسب کرد. با این حال همچنان سمت تشریفاتی ریاست حکومت را در اختیار پادشاه بریتانیا گذاشت.
اما سیاه‌ترین بخش از تاریخ این جزیره -درست مثل سرزمین استرالیا- ورود و جایگیر شدن انگلیسی ها و سپس دیگر اروپاییان در آن بود. انگلیسی ها مائوری ها را پست می‌دانستند و به‌زودی شروع به کشتار این بومیان کردند. این روند به مرور کند شد اما هرگز برای همیشه از بین نرفت.
کلکسیون استعمارگران انگلیسی از سر بومیان نیوزلند که در نبرد با متجاوزان کشته شده اند.
نیوزلند؛ ۱۸۹۵
